"Trójkąt Trzech Cesarzy"

Powiastka zadana z podkreślonych wyrażeń.
Miłej lektury:-)

   Moje Dziatki. To opowieść z już nieistniejącej (niestety) krainy. Enklawy powstałej na skutek negocjacji Trzech Wielkich Cesarzy: Białego, Czerwonego, Niebieskiego. Powołanej do życia dzięki ich porozumieniu, po wyniszczającej Wojnie Totalnej. Skrawka ziemi wolnego (w założeniu) od przemocy, nadzoru i wszelkich knowań.

Jak to zazwyczaj bywa – drogie dziatki – szczytne idee (po śmierci ojców) wypaczają się w oczach dzieci i stanowią karykaturę
w postrzeganiu wnuków. Nastała czarna godzina…

Z czasem ten niewielki spłachetek wielce urodzajnej gleby, u zbiegu trzech granic, czyli Trójkąt Trzech Cesarzy, stał się areną walki wywiadowczej, źródłem rodzących się konfliktów i miejscem tajnych fabryk broni.

    Ale wróćmy do początków.

Pierwsi agenci:

Bezimienny – Cesarstwa Niebieskiego;

Heweliusz – Cesarstwa Białego;

Tezeusz – Cesarstwa Czerwonego,

zostali oddelegowani na ten teren przez Rady Cesarskie, jako zaufani ludzie. Stanowili rękojmię wykonania postanowienia Trzech Wielkich Cesarzy.

    Musicie wiedzieć, że w „naszym Trójkącie” mogli mieszkać na stałe tylko ludzie dobrej woli, starannie wyselekcjonowani przez Rady. Aby dać zalążek Światu bez granic, a tym samym bez wojen.

W tym celu agenci przemierzali krainę wzdłuż i wszerz, tudzież po przekątnych, wspinając się na wzgórza i nurkując w jeziorach.
A wszystko w poszukiwaniu piżmaka. Na poły legendarnego, płochliwego stworzenia, o wielkiej wiedzy i znajomości ludzkiej duszy. Widzianego po raz ostatni przed Totalną Wojną…

- Niechybnie umknie.

Mruknął markotnie Heweliusz.

Wysoki, chudy – bo nie szczupły – jegomość, z umiejętnością czytania drogi z Gwiazd Nieba. Bezimienny i Tezeusz, podśmiewając się przyjaźnie, między sobą nazywali go pająkiem. Kończyny miał nieproporcjonalnie długie w stosunku do reszty ciała i czasem wydawały się one niesforne. Co było wielce mylące. Sadził bowiem długimi susami. Niedościgle.

A na popasach rzeźbił śliczne figurki. Piżmaka. A jakżeby inaczej…

Choć nikt tak naprawdę nie wiedział, jak on wygląda. Wszystkie trwałe zapisy, cała kultura, jak i połowa populacji Planety, zostały unicestwione na skutek Wojny Totalnej.

Stąd prezentując swoją kolekcję przyjaciołom, pająk Heweliusz zwykł mawiać:

- „Oto piżmak i reszta”.

Bowiem każdy kolejny wyglądał trochę inaczej. A pierwszy – stworzony jeszcze w Cesarstwie Białym – różnił się od obecnego
(z ostatniego postoju), jak Indianin od kowboja.

Bezimienny, spec od obozowiska i aprowizacji, spojrzał na niego pytająco. Lecz zanim Heweliusz zdążył otworzyć usta, Tezeusz spostrzegł wieśniaka przycinającego winorośl w małym gaiku,
w sumie niedaleko od nich, na niewielkich pagórkach przy strumyku. 

Żwawo udał się w jego kierunku.

Bezimienny tylko westchnął.

- Znów Tezeusz pyta o drogę.

Powiedział do zamyślonego Heweliusza.

- Dlaczego?! Powiedz mi, dlaczego? Nikt nie zna istniejących szlaków lepiej od Tezeusza. Po najskrytszych zakamarkach i po ledwo widocznych ścieżynkach porusza się jak po sznurku.

Wkrótce się dowiedzieli.

Czerwony na twarzy Tezeusz wrócił jeszcze szybciej niż podbiegł do tubylca.

- Co za… niechętny troglodyta!

Wypuścił nabrane powietrze przez zęby. Widać było, że szukał odpowiedniego sformułowania.

Obaj – Bezimienny i pająk Heweliusz – wybuchnęli śmiechem.

- Ta kraina już nie jest tak przyjazna, jak za naszej młodości.

Potwierdził ze smutkiem oczywisty fakt i dla towarzyszy.

- Kiedyś to by było nie do pomyślenia.

Posmutniał. 

- Chciałem potwierdzić (kontynuował Tezeusz) czy słyszał
o pogłoskach o obecności piżmaka przy Zielonych Źródłach. I czy skrót, którym podążamy jest nadal do przebycia.

Rozejrzał się z niesmakiem po dziczejącym krajobrazie.

- Coś tam bąknął i wzruszył ramionami na pytanie o drogę,
a odganiał mnie nożycami!

Jeszcze rozeźlony, dokończył wyjaśnienia Tezeusz.

- Tak.

Potwierdził Bezimienny.

- Teraz każdy ma jakieś „swoje sprawki”. Dodatkowo niektórzy chcą odnaleźć piżmaka i wykorzystać jego wiedzę do niecnych celów.

Dopowiedział.

- Tutaj zanocujemy.

Niespodziewanie uciął dyskusję Heweliusz.

- Dobrze widać Gwiazdę Podróżników, a Księżyc za wzgórzem nie będzie nas rozpraszał. Dziś pełnia.

Heweliusz był niekwestionowanym autorytetem w tej kwestii. Zatem, bez zbędnej zwłoki, Bezimienny szybko przygotował posiłek, a Tezeusz rozbił obóz. Zmęczeni, szybko posnęli.

Coś im jednak przeszkadzało… Szum, szelest, coś… się skradało. Nadstawili uszu.

Szuranie nie ustawało.

Nagle stanął przed nimi... piżmak i tupnął nóżką:

- Ile będziecie mnie szukać i nękać?! „Rada Tworzycieli”, przed waszą głupią Wojną Totalną, doskonale wiedziała, iż klucz do duszy ludzkiej znajduje  się w ręku każdego! Każdego świadomego człowieka.

Wysyczał jednym tchem piżmak. Na poły z rozdrażnieniem, na poły z politowaniem.

- Wracajcie do domów i żyjcie w pokoju! I w spokoju.

Zakończył piskliwym głosikiem. I prysnął.

- Czy to mi się śni…?

Westchnął Bezimienny, a pająk Heweliusz rozdziawił buzię, co uczyniło go nad wyraz komicznym. Jednak Tezeusz nie roześmiał się, tylko szybko zanotował słowa piżmaka.

    Powoli wschodziło słonko.

- Nie śniliśmy.

Szeptali po sobie nasi podróżnicy.

Bez słowa zwinęli obóz i ugasili tlące się jeszcze ognisko.

- Panowie.

Zakomenderował Bezimienny.

Nabrał głośno powietrza w płuca:

- Proponuję zdać sprawę Radzie Cesarskiej. Natychmiast. W tym celu udamy się na najbliższą stację!

Ta niesłychana ujma dla prawdziwego podróżnika, a przede wszystkim dla agentów Rady! nie wywołała oburzenia wśród jego kompanów. Wciąż oniemieli, a jednak zdający sobie sprawę

z wagi przesłania, skinęli potakująco głowami.

- Mam tylko nadzieję, że nie spotka nas żadna przygoda. Tym razem kolejowa przygoda. Mam dość wrażeń.

Zakończył Bezimienny.

Opowiadanie wysłane na konkurs:
Sosnowiec 2025